راه بی نهایت

راه بی نهایت
انسان بايد در اين محدوده
هفتاد ساله پاهايى تربيت كند
و مركب‏ هايى بيابد
و سرمايه‏ هايى را زياد نمايد
و توشه‏ هايى براى بى‏ نهايت راه بردارد
و سپس راهش را شروع كند و حركتش را دنبال نمايد.

در اين دنيا پاها ساخته مى‏ شوند
و در آن مرحله راه‏ها پيموده مى‏ گردند.

همه انسان‏ها در يك نقطه انحطاط قرار دارند
و فقط با سرمايه‏ هايى هستند و پاهايى.

«هر كس هر قدر كار بكند
و راه برود بالاتر مى‏ آيد،
تا ثروت، تا قدرت، تا رياست،
تا بهشت آب و نان و بالاتر مى‏ آيد، تا ... تا»
تا آنجايى كه نهايتى ندارد و تا برنمى‏ دارد.

و اين‏است كه على آن مرد راه
فريادش بلند مى‏ شود:
«آه مِن قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيق‏»؛
آه از توشه كم و راه دور.

اگر هدف على،
بهشت نان و آب بود
و بهشت حوريان بود
كه آن توشه‏ ها كم نبود،
با كمتر از اينها به آن همه مى‏ رسند.

على راهى دارد تا بى‏ نهايت
و اين است كه هر چقدر توشه بردارد
چيزى نيست؛

چون هر مقدار در برابر بى‏ نهايت،
صفر است و هيچ است و كم است.

آنهايى كه اين راه دراز را ديده‏ اند
و از اين استعدادهاى عظيم خبر دارند،
اينها در فكر بازارى هستند
و در جست‏ وجوى خريدارى
كه بيشتر سود بدهد
و زيادتر بهره برساند
و سرمايه‏ ها را بارور كند
كه مگر در اين راه به جايى برسند.

اينها شب و روز مشغولند
و شب و روز مى‏ كوشند؛
چون فرصتى ندارند.

اين است كه بايد خوردن و خوابيدن
و رفتن و آمدن
همه‏ اش تجارت باشد
و كار باشد و عبادت باشد
و حركت باشد و پاى رفتن باشد.

اينها ديگر درنگى نمى‏ كنند
و آرام نمى‏ نشينند
و از بازى‏ ها سر باز مى‏ زنند.

كسانى درنگ مى‏ كنند
و به بازى گرفتار مى‏ شوند كه هدفى‏ ندارند.

استاد علی صفایی حائری❤🌹
کتاب رشد، ص ۳۲