خسران در مشغولیت به عالم طبیعت

خسران در مشغولیت به عالم طبیعت ***

خواجه نصیر در تفسیر سوره­ی عصر که خداوند می­فرماید ﴿ وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ﴾[1]
می فرماید
« إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ أی الإشتغال بالامور الطبیعیّة و الاستغراق بالنّفوس البهیمیّة » [2] یعنی به درستی‌ ‌که‌ جنس‌ انسانی‌ ‌در‌ زیانکاری‌ ‌است‌ ‌به‌ سبب‌ اشتغال‌ ‌در‌ امور طبیعی‌ و غرق شدن در تمایلات نفس های حیوانی!

یعنی صرف مشغول شدن به امور طبیعی و اقتضائات حیوانی خودش خسران است. این که فکر و ذکر انسان مدام این باشد که چه بخورم و چه بپوشم؟

عـمـر گرانمایه در این صـرف شد
تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا [3]

پس اگر می خواهیم از خسران بیرون بیاییم لازم است همه همت خویش را مصروف دنیا و تعلقات آن نکنیم ، کمی هم به فکر عالم ملکوت و راه رسیدن خود به آن باشیم .
کتاب غم عشق » اثر شیخ عبد القائم شوشتری در این زمینه کتاب خوبی است ، امید وارم از خوندنش لذت ببرید و مسیر زندگی تون تغییر کنه

────────────────────────────
[1] (سوره عصر، آیه 1 )
[2] (به نقل از کتاب : انسان و قرآن(علامه حسن زاده آملی)، ص:57)
[3] ( گلستان سعدی - باب اول در سیرت پادشاهان- حکایت شماره ۳۶)
#خسران_ابدی
#راه_سعادت
#عالم_ملکوت