ایمان مسئولیت میاره چون خودت رو قطرهای در برابر اقیان

ایمان، مسئولیت میاره‌. چون خودت رو قطره‌ای در برابر اقیانوس می‌بینی که با اینکه یک عضو ناچیزه، اما نسبت به صاحب اقیانوس وظیفه داره.
و مسئولیت مثل زنجیری به گردن، راحتت نمیذاره.

ولی هربار جلوتر که بری، ایمان از همه‌چیز رهات می‌کنه، چون صاحبِ اقیانوس نیازی بت نداره.
این خودِ ایمانه که بت میفهمونه هیچ چیز مهم نیست. چون کسی نیستی، که مهم بودنِ چیزی، لنگِ تو باشه.

رها شدن از زنجیر/ و رسیدن به رهایی، و دوباره از رهایی/ رسیدن به گردن نهادن به زنجیر، یک چرخهٔ بی‌نهایته.
این دو نقطه، مقابل هم، از تقاطع یک خط عمود بر این چرخه ایجاد شده.
اون خط خودتی.
اون گردن‌نهاده تویی، و اون آدم رها هم خودت.

و دورترین نقطه از خودت، جایی روی این چرخه‌ست که مابین این دو تقاطعه.
جایی که نه دربندی، نه آزادی.

وقتی تازه‌واردی، هر بار چرخیدنت زمان میبره. مثل گردش یک شبانه‌روز. یا یک ماه. یا یک سال.
اما میشه انقدر سریع چرخ زد که در هرلحظه در هر دو نقطه باشی.

سریع باش، تا همیشه به خودت نزدیک باشی.


28.08.1400
21:29