شدم مرتد به قربانگاه رویت

شُدم  مُرتَد  به  قربانگاهِ   رویت
زِجان دل داده ام بر های وهویت
دو جامت می برم هر شب بخانه
بنوشم   از  خُمِ ، خُم ریزِ جویت
درون   جامِ  اول   باده   ریزم
ولی آن   دومی  آرم به کویت
کشم پا بر دل تاریکه ی شب
بگیرم جامِ لرزان را به سویت
که  تا شاید  بریزی قطره ای می
وزان   لبهای سُرخِ  چون هلویت