اگر یکی را که دوستش داری از دست بدهی بخشی از وجودت همراه

اگر یکی را که دوستش داری از دست بدهی، بخشی از وجودت همراه با او از دست می‌رود
مانند خانه ای متروکه اسیر تنهایی‌ای تلخ می‌شوی؛ ناقص می‌مانی
خلا محبوبِ از دست رفته را همچون رازی در درونت حفظ می‌کنی
چنان زخمی است که با گذشت زمان، هرقدر هم طولانی، باز تسکین نمی‌یابد
چنان زخمی است که حتی زمانی که خوب شود، باز خون چکان است
گمان می‌کنی دیگر هیچ گاه نخواهی خندید، سبک نخواهی شد
زندگی‌ات به کورمال کورمال رفتن در تاریکی شبیه می‌شود
بی آنکه پیش رویت را ببینی
بی آنکه جهت را بدانی
فقط زمان حال را نجات می‌دهی...