ر

رﻭﺯﻱ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻼ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
ﺁﻳﺎ ﺗﺎﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ؟
ﻣﻼ ﺩﺭﺟﻮﺍﺑﺶ ﮔﻔﺖ:
ﺑﻠﻪ،ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ...
ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ:ﺧﺐ ﭼﻪ ﺷﺪ؟
ﻣﻼ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:
ﺑﺮﺧﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭﺑﻪ ﻫﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻡ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﻭﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ،ﭼﻮﻥ ﺍﺯﻣﻐﺰ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ...
ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻴﺰ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺩﺍﻧﺎ،ﻭﻟﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩ...
ﻭﻟﻲ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺁﺷﻨﺎﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺰﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﻜﺮﺩﻡ!
ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭﺍﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
ﭼﺮﺍ؟
ﻣﻼ ﮔﻔﺖ:ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﺸﺘﻢ...

ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ،ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ؛
ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﻠﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺛﺮﻭﺗﺶ ...
ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻓﺎﻳﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻟﺶ ...
ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻟﺶ ...
ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺮﺵ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺩﻋﺎﻳﺶ ...
ﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺘﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﺵ ...
ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺸﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺵ ...
ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺭﺍﺑﻪ ﻛﺎﺭﺍﻳﻲ ﺍﺵ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻟﺶ ...
ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﻛﺶ ...
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻳﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﺶ ...
ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺘﺶ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮﺵ .........