و اما سخنی در باب شهادت بگویم اشرف الموت القتل بهترین م

و اما سخنی در باب شهادت بگویم: اشرف الموت القتل. بهترین مرگها، شهادت در راه خدا است. همچنین علی (علیه السلام) فرمود: من هزار ضربه شمشیر را از مرگ در بستر ترجیح می دهم. قرآن نیز شهیدان را اعزاز و اکرام فوق العاده نموده است که در حد تصور ما نیست. چه تصویر خوبی است از شهادت که علی (علیه السلام) فرمود: من به مرگ و شهادت از طفل به پستان مادر، مانوس تر و مالوف تر و بیشتر علاقه و وابستگی دارم و به همین سبب است که در ضربت شهادت فرمود: فزت و رب الکعبه.

شهادت زیباترین سروده خلقت است. شهادت هنر مردان خداست، شهیدان قلب تاریخ هستند و شمع محفل بشریتند و گل سر سبد جامعه. شهید گل است چرا که لطافت روحش او را همچون گل بوئیدنی و بوسیدنی کرده است. شهید معلم است: زیرا که خونش تزریقی است بر پیکره مرده اجتماع و باعث روشنی و روشنگری نسل ها است. شهید امروزش نور ایمان در ظلمات و تاریکی هاست. شهادت ارثی است که از اولیاء به ما رسیده است. شهادت هدیه ای خداوندی است که هر کس را لیاقت دریافت آن نیست و هر کسی را برازنده پوشیدن این خلعت مقدس و خونین نیست. شهادت تحفه ای است از بارکه لطف الهی که شامل آن کس که بخواهد می کند و شهید همان است که خداوند فرمود: ای نفس مطمئن! در حالی که تو راضی و خداوند نیز از تو راضی است به سوی کعبه آمال برگشته و شهید آن کسی است که با اولین قطره خونش آمرزیده می شود و نظارت بر وجه ا... از جوار ا... نصیب او می شود. همان قیام و مرتبه و درجه ای که انبیاء به آن غبطه می خورند. پس در قاموس شهادت، واژه وحشت نیست: چرا که آن فوز عظیم است و سعادت ابدی. و در مقام شهدا باید گفت: "و لاتخافوا و لا تحزنوا انتم الاعلون".

فرازی از وصیتنامه شهید محمد صفایی حائری فرزند عزیز استاد صفایی حائری