ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ
ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ
ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺒﻢ ﻧﻮﺭ
ﺑﭙﺎﺷﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ
ﮐﻨﺎﺭﻡ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻞ ﻭ ﺗﺮﻣﻪ
ﻭ ﮐﺎﺷﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻡ
ﺑﮕﯿﺮﻡ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﯾﺎﺭ
ﻧﺒﺎﺷﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ
ﻏﺰﻟﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻗﺎﺏ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻟﺐ
ﮐﺎﺷﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ
ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ
ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ
ﺩﻝ ﻧﺎﺷﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﺍﯼ
ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻨﮓ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻠﮑﻪ
ﺗﻮ ﺟﺎ ﺷﯽ
ﺗﺎ ﻣﺮﻍ ﺩﻟﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺗﻮ
ﻧﺸﯿﻨﺪ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ
ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ