رجعت

«رِجـْــعـَــت»

از دیدگاه تشیّع یعنی اینکه خداوند عده‌ای از مردگان را با همان اندام و صورتی که بودند زنده کرده و به دنیا بر می‌گرداند، به گروهی از آنان عزّت داده و گروهی را ذلیل خواهد کرد و حق مظلومان را از ستمگران می‌گیرد، و این جریان پس از قیام حضرت قائم «عج» به وقوع می‌پیوندد.
.
زنده شدگان کسانی هستند که در حد اعلای ایمان و یا در حد اعلای کفر و فسادند، پس از مدتی زنده شدن و دریافت کیفر و پاداش برخی از اعمالشان دوباره می‌میرند و در روز قیامت برای کیفر و پاداش کاملتر زنده می‌شوند.
.
در قرآن کریم آیات متعدّدی بر این مطلب دلالت دارد، از جمله آیه‌ی ۱۱ سوره غافر و آیه‌ی ۲۶۰ سوره بقره و آیه‌ی ۶ سوره اسراء و.... روایات هم در این باره به حد تواتر به ما رسیده است.
.
همچنین در عصر رجعت، پس از امام مهدی «عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه»، ائمّه‌ی دیگر به دنیا بر می‌گردند و یکی پس از دیگری حکومت می‌کنند، حتی وقتی حضرت قائم «ارواحنا فداه» از دنیا رحلت می‌کنند، امام حسین «علیه‌السلام» ایشان را غسل می‌دهد. [۱]
.
در حدیثی از امام صادق «علیه‌السلام» که درباره‌ی رجعت صادر شده، می‌فرمایند:
نخستین کسی که قبرش می‌شکافد و زنده شده به دنیا بر می‌گردد، حسین بن علی «علیه‌السلام» است، و این رجعت عمومی نیست (که تمام مردگان زنده شده و سر از قبر در آورند) بلکه افراد خاصی به دنیا بر می‌گردند که یا مؤمن خالص و یا مشترک محض باشند. [۲]
.
همچنین امام باقر «علیه‌السلام» فرمود: پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و حضرت علی علیه‌السلام به دنیا رجعت می‌کنند. [۳]
.
.
منـابـع:
۱- اثباة الهداة، ج ۷، ص ۱۰۳
۲- میزان الحکمه، ج ۴، ص ۵۸، ش ۶۹۳۲؛ معجم احادیث المهدی، ج ۵، ص ۳۲۸، ش ۱۷۶۶٫
۳- مهدی موعود، ص ۱۱۸۶