ما بابا نداریم

ما بابا نداریم ...
‎راستش داریم اما اندازه یک سنگ مستطیلی است وسط بهشت زهرا
‎که بالاش نوشته شادروان و پایینترش با خطی خوش، پدری مهربان و
‎همسری فداکار. عکسش را هم تراشیده اند آن رو . با آن سبیل مخملی،
‎گونه های تو رفته و موهایی که همیشه باید یک وری شانه شود.
‎ما بابا نداریم.
‎نه که از اولش نداشته ایم.
‎نه که به خوابمان نمی آید.
‎چند سال پیش خدا ویرش گرفت که امتحانمان کند. که اشک مامان را
‎ببیند و ترس و بی پناهی ما را . که دنیا زمستان شود و تا جان دارد باران
‎شور ببارد روی لب هایمان.
‎ما بابا نداریم.
‎اما راستش را بخواهید عکس باباهای شما را یواشکی نگاه می کنیم.
‎یواشکی دوستش داریم. حتا وقتی فیلم رسیدن این سرباز های آمریکایی
‎به خانه را می بینیم، دست خودمان که نیست یک دفعه ای هق می زنیم.
‎ما بابا نداریم
‎و هر سال، روز پدر که می شود نمی دانیم باید به کجا پناه ببریم.
‎سرمان را توی کدام سوراخ فرو کنیم که معلوم نشود غصه داریم.
‎که حسودیم.
‎که یواشکی بابای شما را دوست داریم.
‎راستی رفیق جان من،
‎آن وقت که صورت بابایت را می بوسی، آن وقت که ریش های تیغ تیغی اش
‎می رود توی لب هات، آن وقتی که جوری فشارت می دهد که نفست تنگ
‎می شود، لطفن، لطفن، لطفن، یک لحظه بیشتر توی آغوشش بمان.
‎یک لحظه بیشتر جای همه ما. همه ما بچه هایی که بابا نداریم.
.
.
.
‎تقدیم به همه آن هایی که روز پدر، به یک قاب خیره می شوند، به یک سنگ
‎و یا به یک دیوار....