خدا م گود

خدا مى گويد :
هر آن كس كه بيشتر از من دوست بدارى از تو مى گيرم
و مى افزايد :
نگو بدون آن نمى توانم زندگى كنم
تو را بدون آن هم زنده نگه مى دارم

و فصل عوض مى شود
شاخه ى درختانى كه سايه مى افكنند خشك مى شوند
صبر لبريز مى شود
يار را كه جان و دلت بود ، غريبه مى شود
و ذهنت متعجب مى شود

دوستت تبديل به دشمن مى شود
دشمن بر مى خيزد و تبديل به دوستت مى شود

دنياى غريبى ست
هرچيزى را كه مى گويى نمى شود ،
اتفاق مى افتد
مى گويى نمى افتم ، مى افتى ،
سقوط مى كنى
مى گويى غافلگير نمى شوم ، غافلگير و متعجب مى شوى

عجيب ترينش هم اين است كه ،
مى گويى مُردم ،
اما باز هم زنده مى مانى...