عشق آدم را تکه تکه میکند...

نه در جنگِ جهانیِ بعدی،
نه در زمین‌لرزۀ احتمالیِ تهران،
نه در بسترِ سختِ بیماری،
من
در کنار همین پنجره خواهم مُرد
روزی که پس از سال‌‌ها که نگاهِ خیابان کرده‌ام،
به خودم می‌گویم: «کافی‌ست دیگر!»

حقیقت دارد
اینکه می‌گویند: قلب، حافظۀ خودش را دارد
و چشم، گاهی زودتر از آدم کم می‌آورَد

حقیقت دارد
اینکه نگاهِ آدم، جداگانه از نفس می‌افتد
و پیش از آنکه روی جنازه‌ای را بپوشانند
ناچار می‌شوند
اول پلک‌هایش را چون ملافه‌ای
روی خستگیِ چشم‌هایش بکشند

حقیقت دارد
اینکه #عشق آدم را تکه‌تکه می‌کند
و #مرگ ناچار می‌شود
اجزای بیشتری را با خودش ببرد.

#لیلا_کردبچه