دلم لبالب خون بود و خندهام بر لب

دلم لبالب خون بود و خنده‌ام بر لب
چنین به چشم می‌آمد ولی چنان بودم؛

تو گرم چایی خود بودی و دلم می‌گفت
که کاشکی لب خوش‌بخت استکان بودم...