یتیمخانهایران در واقع یتیم خانه مسلمین است

#یتیم_خانه_ایران در واقع «یتیم خانه مسلمین» است...
ما تا #امام_زمان‌مان را با حواس پنجگانه درک نکنیم همچنان یتیمیم...
چه در قاجار باشیم چه در پهلوی چه در جمهوری‌اسلامی، چه در ایران چه در عراق چه در سوریه چه در یمن، هرجا و هرکجا باشیم یتیمیم...
قحطی، فقط قحطیِ غذا و دارو جسم‌مان نیست...
قحطی معنویت و توحید، وضع ما را به اینجا کشانده که هنوز اومانیست‌های ملحد غربی در میان ما #فتنه می‌کنند و هنوز ما را می‌کشند و استحاله‌مان می‌کنند...
#قحطی_ایمان به شعار الله‌اکبر است که باعث ذره‌ای ترس در دل شکاکان از خطرات دشمن می‌شود...
قحطی ایمان به #رازقیت_خداوند است که از #تحریم شدن می‌ترسیم و از #کدخداهای دروغین، روزی طلب می‌کنیم...
وگرنه که حتی در عافیت و آسایش نصفه نیمه جمهوری‌اسلامی هم ما یتیمیم...

«یتیم خانه ایران» به سبب وضوح مادی بیماری‌ها و گرسنگی‌ها و مرگ و میرها ملموس است...
اما امان از بیماری‌های روحی... امان از مرگ روح... امان از تشنگی و گرسنگی روح...
ما فقط به محمد نیاز نداریم که کالسکه دارو برایمان بدزدد و انبار غذا برایمان خالی کند...
ما نیاز به صبر و رضا و شکر داریم که آرامش بیابیم...
که همدیگر را به چشم یک کیسه پول نبینیم...
که همکارمان را به چشم رقیب از صحنه به در نکنیم...
که با دامپینگ، کار و کاسبی مغازه‌های محلی رو کساد نکنیم...
که سر پول، بخیه از چانه کودک نکشیم...
که برای تنظیم بازار، میوه گیاهان را چال نکنیم...
که بساط لبوفروش را، کف خیابان پخش نکنیم...
که حقوق و ملک نجومی نگیریم...
که با بازی با قیمت ارز و طلا و کسب منفعت شخصی، جماعتی را بدبخت نکنیم...

پیرزن قصه‌گوی ما، در پایان داستان یتیم خانه ایران، از کنار نمایشگرهایی رد می‌شود که تصاویر گریه خفت بار چند سرباز آمریکایی را نشان می‌دهد... کانه که دیگر ما یتیم نیستیم...
اما ما یتیمیم...
تا #لیظهره_علی_الدین_کله نشود یتیمیم...
تا #کل_شیء_احسیناه_فی_امام_مبین نشود یتیمیم...
تا مصداق #و_آخرین_منهم_لما_یلحقوا_بهم نشویم یتیمیم...
تا #من_علی_الذین_استضعفوا_فی_الارض_و_نجعلهم_ائمه_و_نجعلهم_وارثین نشود یتیمیم...

تا کی یتیمیم؟ #انهم_یرونه_بعیدا_و_نراه_قریبا
#الیس_الصبح_بقریب؟