گاه

گاه
سفر باید
به درون گل سرخ
و نگریست از آن دنیا را
گاه باید اندیشید ،به گلبرگ هایش
به ساقه ی سبز و
به خارهایی که در تنش روییده
چه بی اندازه شبیه به زندگیست
باید اموخت
از او ،راز ِ ارامشی را که در چهره اش نهفته
ندیده ام کسی
برای خارش نپسندد گل را
و ندیدم گلی را
نبخشد عطر و بویش
به آن که نپسنددش ...
بی منت زیباست و بی چرا
به اب و افتابی راضیست
تا حفظ کند
طراوت خویش
گاه باید کوچ کرد
به دل ِ گل سرخی و
عشق را یافت...