قل عوذ برب الفلق

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

تاثیر کلام ریشه در افکار آدمی دارد که در عمل ظهور پیدا می کند و «قل» گفتن، نشانه در باور های اعتقادی دارد.
«اعوذ» پناه بردن و زیر بال و پر قدرتمندی خود را جای دادن است. بچه ها در مشکلات به والدین خود پناهنده می شوند و انسان ها و یا دولت ها در مواجه با خطر به دنبال قوی تری می روند تا در پناه او قرار گیرند. برخی از حکومت ها در پناه ناتو، آمریکا، روسیه و یا ... یعنی در پناه آنها قرار گرفته اند.
«برب» یعنی مربی و آموزگار. خداوند همه را با قوانین آزادانه ای در جهت رشد کمال می بخشد. یک مدرسه را فرض کنید که معلم به همه دانش آموزان تربیت و دانش را می آموزد حال ممکن است که عده ای سر کلاس بی توجهی کنند و عده ای هم زرنگ باشند و به تعالی دست یابند.
خداوند مربی این جهان هستی می باشد و هرگاه که قرار است توجه ما به آموزگاری خداوند جلب شود از « رَب » استفاده شده. اما دانش اموزان زیرک مانند پیامبران و امامان و صالحان و همه اشخاص با ایمان و اونهایی هم که زیرک نبودند به گذشتگان و کتاب و نظام هستی توجه نکرده اند و حقایق را مخفی کردند.
«الفلق» حکایت از شکفتن دارد. هر چیز نو ظهور یا غیر آشکاری که آشکار می شود مانند خورشید در صبحگاهان و یا دانه ای که سر ازخاک بیرون می آورد و یا در عصر تکنولوژی می گوییم ظهور تلوزیون، موبایل، اینترنت
هر شکفتنی ممکن است با آسیب هایی همراه باشد حتما این واژه ها آشنا هستند: موبایل خوبی هایی دارد و خطراتی. اینترنت منافعی دارد و ضرر هایی. خورشید سودمند است و مضراتی هم دارد. نتیجه: هر شکفتنی، هر پدیده ای با خود خطراتی را به همراه دارد.
مفهوم کلی آیه در پناهنده شدن به مربی جهان هستی می باشد از هر پدیده ای که نو ظهور است و بارزترین آنها طلوع خورشید است و هر رخداد جدیدی در زندگی فردی و اجتماعی. اگر ماشین خرید کنیم در زندگی فردی ما اتفاق جدیدی شکفته است که از خطرات آن به مربی خود پناه می بریم.