دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان

دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان:

اللهمّ قوّنی فیهِ علی إقامَةِ أمْرِکَ واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ وأوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُکْرَکَ بِکَرَمِکَ واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْکَ وسِتْرِکَ یـا أبْصَرَ النّاظرین
ترجمه:
خدایا مرا در این روز بر اقامه و انجام فرمانت قوت بخش وحلاوت وشیرینی ذکرت را بمن بچشان وبرای ادای شکر خود به کرمت مهیا ساز و در این روز به حفظ و پرده پوشی ات مرا از گناه محفوظ دار ای بصیرترین بینایان عالم .

شرح فرازهای دعا....
«اللهمّ قوّنی فیهِ علی إقامَةِ أمْرِکَ»
خدایا به من قوه بده تا در ماه رمضان بتوانم به خوبی عبادت و امر تو را اطاعت کنم. عبادت قوه می‌خواهد و قوه عبادت غیر از قوه جسمانی است.
ممکن است شخصی 60 سال سن داشته باشد؛ اما قوه عبادتش از جوانان بیشتر باشد.
باید دعا کنیم که در ماه رمضان خدا به ما قوه عبادت عطا کند. در دعای کمیل هم آمده که خدایا قوه بده به من با جوارحم در خدمت تو باشیم.

آیت الله مجتهدی ره میفرمایند یکبار که امیرالمومنین علیه السلام به جهت غلبه ضعفنتوانست نان خشک را بشکند؛ از ایشان پرسیدند که یا علی (ع) تو شجاعی و قلعه خیبر را فتح کردی، چگونه است که نمی‌توانی نان خشک را بشکنی؟ و در پاسخ فرمود: «فتح قلعه خیبر به قوه روحانی بود که متفاوت از قوه جسمانی است. قوه ولایت و قوه روحانی و قوه ولایتی با قوه بدن فرق دارد و من قوه بدن ندارم.»

«واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ»
در این فراز دعا از خدا می‌خواهیم که شیرینی ذکر خودش را به ما بچشاند و روش بجا آوردن سپاسگزاری خودش را به ما یاد دهد، چراکه چشیدن حلاوت ذکر بهترین نعمتی است که خدا به بندگانش می‌دهد و غضب و قهر خدا نسبت به کسی، این حلاوت را از او می‌گیرد.
اگر شیرینی ذکر خدا درک نشود، بنده خود را به ذکر او تسلیم نمی‌کند.

یعنی خدایا شیرینی عبادت را به ذائقه ما بچشان تا قرائت دعاهای افتتاح و کمیل و توسل و روزه و نماز به ما مزه کند.
روایت قدسی داریم که اگر عالمی و طلبه‌ای به علمش عمل نکنند، کمتر عذابی که می‌کنم، این است که شیرینی مناجاتم را از دل و قلبش می‌برم.

«وأوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُکْرَکَ بِکَرَمِکَ»
می‌ فرماید: خدایا به کرمت کاری کن که من ادای شکرت را بکنم. شکر خدا، تنها گفتن الهی شکر نیست. اگر من از نعمت‌های خدا به جا استفاده کنم خدا را شکر کرده‌ام. اگر چشم نامحرم را نبینید و گوشم آواز حرام نشوند، نعمت چشم و گوش را به جا آورده‌ام.

«واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْکَ وسِتْرِکَ»
یعنی خدا یا در این ماه رمضان من را از انجام گناه حفظ کن و با ستاریت خود آبروی مرا حفظ کن.
امام صادق(ع) فرمودند:
زمانی که بنده توبه نصوح کند خدا او را دوست می دارد پس عیوب او را در دنیا و آخرت می پوشاند. راوی از امام می پرسد: خدا چگونه می پوشاند؟ امام می فرمایند: خدا گناهان او را از یاد دو ملکی که گناهان او را می نویسند، می برد و به اعضاء او وحی می کند که گناهان او را کتمان کنید و وحی می کند به اماکن زمین که کتمان کنید آنچه را که از گناه در شما انجام می داد، پس او خدا را ملاقات می کند در حالی که هیچ چیزی نیست که بر گناه او شهادت دهد.»
خداوند متعال نسبت به مؤمنان هم در دنیا و هم در آخرت ستارالعیوب است. اما نسبت به غیر مؤمنین خداوند متعال چنین تعهدی نداده است. خداوند متعال بسیاری از قبایح غیر مؤمنین را در دنیا مخفی می کند ولی آن گاه که بنده خدا از ستاریت خدا مغرور شود و حرمت شکنی را از حد بگذارند و به خصوص شروع به ریختن آبروی بندگان کند، در این حالت بعید نیست که خدا نیز پرده از کار او بردارد و او را رسوا کند و البته در آخرت به طور حتم پرده از کارش گشوده خواهد شد؛ و در واقع این خود شخص است که با کناره گیری کامل از عبادت خدا پرده ستاریت خدا را کنار می زند و خود را رسوا می کند.

«یـا أبْصَرَ النّاظرین»
ای خدا که از همه کسانیکه نظر می‌کنند، تو بصیرتر و بیناتری، ای خدایی که تو بینا به همه اعمال ما هستی، به ما توفیق بده که ما در ماه رمضان گناه نکنیم، به حفظ و ستر خودت.
برَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ