حدیث

‍ #حدیث
#امام_علی_امام_باقر

امام علی (ع)
اللِّسَانُ، سَبُعٌ إِنْ خُلِّیَ عَنْهُ عَقَرَ؛
زبان را اگر به حال خود رها کنند، چون درنده ای است که می گزد.
نهج البلاغه،حکمت،۶۰
**
امام باقر (ع):
اِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفْتاحُ کُلِّ خَیْرٍ وَ شَرٍّ، فَیَنْبَغی لِلْمُؤمِنِ اَنْ یَخْتِمَ عَلی لِسانِهِ کَما یَخْتِمُ عَلی ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ؛
زبان کلید همه خوبی ‏ها و بدی ‏هاست، شایسته است مؤمن زبان خود را مُهر و موم کند، همان گونه که (صندوق) طلا و نقره خود را مُهر و موم می کند.
تحف العقول، ص ۲۹۸