ICU

ﺩﺍﯾﮑﻢ ﻧﺎﺣﻘﯽ ﻧﺒﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻟﯽ ﻧﺎﻣﯿﺒﺮﺩ ﺑﻮ ﺩﻭﮐﺘﻮﺭ !
ﻟﻄﻔﺎ ﺗﺎ ﺍﺧﺮ ﺑﯿﺨﻮﯾﻨﻦ
ﺷﻮﺧﺎﻥ
ﺷﺎﺩﯼ ﺟﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﺍﺷﮏ ﻭ ﮔﻠﻮﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﻐﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺍﺭﺯﻭ ﻣﯿﮑﻨﻢ
-------------------------------------
ﺷﻮﺧﺎﻥ، ﺳﻼﻡ ... ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﯿﻦ !
ﻧﺎﻣﺶ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﻭ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ۷
ﺳﺎﻟﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﯽ
ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩ . ﯾﮏ ﺩﮐﺘﺮ ﺗﺴﺖ ﭘﻨﯽﺳﯿﻠﯿﻨﯽ ﮐﻪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺎﻻ ﺟﺮﺍﺡ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺭﺍﻡ
ﺁﺭﺍﻡ ﺟﻬﺎﻧﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ.
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ : » ﺷﻮﺧﺎﻥ ﺑﯿﺎ ﺍﯾﻦﻭﺭ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﯾﻪﺍﺕ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻗﺸﻨﮓ
ﺷﻮﺩ «. ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ : »ﺳﺎﯾﻪ؟ ...«
ﺳﺆﺍﻟﺶ ﺳﺎﮐﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽﺩﻫﻢ : »ﺑﺒﯿﻦ !
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽﺯﻧﺪ «. ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﻠﻨﺠﺎﺭ ﺑﺮﻭﻡ
ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺗﻮﺿﯿﺤﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ »ﺑﺒﯿﻦ « ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﯾﺒﺎﻥ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ
ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : »ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺧﻮﺑﻪ؟ « ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ :
»ﺧﯿﻠﯽ « ﻭ ﻋﮑﺲ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ.
ﺑﺮﻑ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺳﺎﻝ ۱۳۹۰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻮﺧﺎﻥ. ﭘﺪﺭﺵ، ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﺧﺎﺻﯽ،
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﻲﮐﻨﺪ : »ﺑﺮﺩﯾﻤﺶ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﺪﺭﻩ. ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭘﻨﯽﺳﯿﻠﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ.
ﺗﺰﺭﯾﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺮ ۹ ﺳﺎﻟﻪﻫﺎ ﺗﺴﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﺪ . ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ
ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺩﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐﺠﺎ؟ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ
ﺟﺎﯾﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎﺑﺎ «.
ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻑ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻼﻝﺍﺣﻤﺮ ﺳﻪ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﯿﺞ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻨﺪ . ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻦ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﺯﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ
ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﭼﯿﺴﺖ . ﺑﺎ ﺗﺮﺍﮐﺘﻮﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ
ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺳﮓﻫﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺯﻭﺯﻩ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺪﺭ ﻭ
ﻣﺎﺩﺭ، ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ
ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻼﻝ ﺍﺣﻤﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺟﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﯿﮑﺮﻭﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﮔﯿﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺍﺗﺎﻕ ﺳﺮﺩﯼ ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻣﻨﺘﻘﻠﺶ
ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﺧﺎﺻﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : » ﺁﻧﺠﺎ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺣﺘﯽ
ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ﺗﻦ ﺷﻮﺧﺎﻥ. ﺷﻮﺧﺎﻥ ﺑﯿﻬﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺩﺭ ICU ﺑﺴﺘﺮﯼﺍﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ۱۱ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﻬﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺏ
ﺷﺪ. ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﯾﺰﻭﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ. ﺗﻤﺎﻡ
ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﯾﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﯾﺨﺘﻪ
ﺑﻮﺩ. ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺯﺧﻢﻫﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ
ﻣﺮﺩﮔﯽﻫﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻓﺖ. ﺩﮐﺘﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖﻣﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﭽﻪ
ﺭﺍ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ. ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﭼﺸﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭽﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪﺍﻧﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ. ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﭘﻨﯽﺳﯿﻠﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦﻃﻮﺭ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﻏﺼﻪﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ «.
ﺍﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ
» ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ
ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﯾﺎ ﺩﻭﻟﺘﯽ؟ ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﭼﯿﺴﺖ. ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺮﺵ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻓﺎﺭﺍﺑﯽ. ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ
ﺍﺻﻼً ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﯽﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻨﺸﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺐ ﭼﺮﺍ
ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﯽﺩﻫﯿﺪ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻠﻮﻍ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ
ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﭘﻨﯽﺳﯿﻠﯿﻦ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ . ﮔﻔﺖ
ﭼﺮﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﻮﯾﻦ ﺟﺎﻧﺴﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ! ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻧﻮﺑﺖ
ﺑﺴﺘﺮﯼﺍﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺮﻧﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪﻧﺪ. ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻗﺮﻧﯿﻪ
ﺷﺪ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺯﺩ . ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪﯾﻢ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﻡ ﻭ
ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﻫﻤﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎ ﺭﺍ ۳۰ ﺗﺎ ۴۰ ﺩﺭﺻﺪ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ
ﻭ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽﺯﻧﯿﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ
ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ. ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ.
ﺧﺒﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﭼﺎﭖ ﺷﺪ، ﻭﺯﯾﺮ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ، ﺩﮐﺘﺮ ﻫﺎﺷﻤﯽ، ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ
ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ . ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻗﺮﻧﯿﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺭﺍ
ﻓﻌﻼً ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﻣﯽﺩﺍﺭﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ «.
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ، ﺷﻮﺧﺎﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺭﻧﮓﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ
ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺁﺧﺮ ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﯾﮑﺘﻪ
ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ. ﭘﺪﺭﺵ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : »ﺍﻣﺴﺎﻝ ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﺭﻓﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﺍﻣﺎ
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩ . ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻧﺮﻭﺩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻭﻗﺖ
ﺑﺎﺩ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﻨﺪ «.
ﺷﻮﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ
ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﻪ
ﺭﺍ ﻋﺎﺻﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ : »ﻗﺒﻼ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺻﻼً ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﺮﻑ
ﺑﺰﻧﻨﺪ . ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺧﺎﻥ ﻧﮑﻨﯿﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ
ﺣﺪﺍﻗﻠﺶ ﺍﯾ