چرا مدارس شادی آفرین نیستند

💢 چرا مدارس شادی آفرین نیستند؟

📌 نخند، نپرس و تکان نخور. روزگار درس‌ خواندن ما در مدرسه با این سه کلمه سپری شد. به ما می‌گفتند: دانش‌آموزی خوب است و نمره انضباطش 20 می‌شود که پشت میز و نیمکت‌های خشک کلاس، دست به سینه بنشیند و به جای خنده‌های بلند، تبسم کند، آن هم اگر لازم بود.
 
🔹 دختر خوب در زمان ما بچه آرامی بود که حتی زنگ‌های تفریح هم مثل کسی که قصد مترکردن جایی را دارد، آرام دور حیاط قدم بزند و دنبال دوستانش ندود و با کسی شوخی نکند و راه‌پله‌ها را روی سرش نگذارد. دختر خوب، سر کلاس درس هم دو گوش شنوا بود با دهانی بسته که خوب به درس گوش می‌داد و هیچ ابهامی در ذهنش باقی نمی‌ماند و هیچ سوالی به زبانش نمی‌آمد.

🔹 دانش‌آموز ِ خوب ِ زمان ما بچه‌ای کم‌دردسر بود که برای مدیر، ناظم و معلم چالش ایجاد نمی‌کرد حتی به بهای تلخ گذشتن لحظات بودن در مدرسه بر او که وقتی زنگ تعطیلی مدرسه به صدا در‌می‌آمد، حس آزادشدن از فضایی تنگ و آزاردهنده را با دویدن به سمت در خروج و جیغ‌زدن تخلیه می‌کرد.

🔹 روزگار کودکی و دوران مدرسه خیلی از ما این‌گونه گذشت، بدون این‌که جرات به زبان آوردن حرف دلمان را داشته باشیم. ما می‌دانستیم باید یک جای کار ایراد داشته باشد که بودن در مدرسه به جای دادن حسی خوب به ما، احساس ترس، دلهره و نگرانی را به جانمان می‌ریخت.