مایا دیاب

مایا دیاب"
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣُﺮﺩﻡ
ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺳﭙﺮﺩﻡ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺭﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﯼ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭﻟﯽ ﺳﻬﻢ ﻧﺒﺮﺩﻡ
ﻭ ﺩﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺠﺮﺕ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ
ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺐ ﺗﻮ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺩﻡ
ﻭﻋﺪﻩ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺮﻫﺎﻧﯽ
ﻣﻦ ﻭﻟﯽ ﺗﺎ ﺻﺪﻣﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺷﻤﺮﺩﻡ
ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻭ ﻣﯿﮕﻮﯾﻤﺖ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﻣﻬﺎﺟﺮ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣُﺮﺩم