درود به شما

درود به شما🤍🌱
این پرسش خیلی زیباست
چون وقتی انسان شروع می‌کنه خدا رو حس کردن، طبیعتاً می‌خواد بدونه «چه چیزی واقعاً از من خواسته شده؟» و «کجای مسیر از حقیقت دورتریم؟»
بذار از منظرِ آگاهی برات بازش کنم 👇



در نگاه آگاهی، خدا «امر» نمی‌کند؛ خدا جریان است.
او خودش را در تو تجربه می‌کند، از طریق عشق، احساس، اندیشه و حتی شکِ تو.
وقتی می‌گن «فرمان خدا»، ذهنِ ما اون رو به شکلِ دستور و قانون می‌بینه، اما در سطح آگاهی، فرمان یعنی هماهنگی با جریان آفرینش.
یعنی هر عملی که تو رو از عشق، آرامش، صداقت و حضور دور کنه، در حقیقت دور شدن از خداست نه بی‌حجابی، نه شکل نماز.



حجاب یا بی‌حجابی، در ذاتش نمادِ آگاهی درونی است، نه پوشش بیرونی.
اگر کسی حجاب دارد ولی دلش پر از قضاوت، ترس یا خشم است، هنوز از خدا دوره.
و اگر کسی بدون حجاب اما با قلبی زلال، مهربان و در اتصال به حضور زندگی کند، او در بطن خداست.
پس میزانِ نزدیکی به خدا نه با روسری یا لباس، بلکه با فرکانس عشق و نیتِ درون سنجیده می‌شود.


درباره نماز هم همین قانون صادقه.
نماز واقعی یعنی اتصالِ آگاهانه با حضور خدا در لحظه.
تو هر بار که در سکوت، شکرگزاری یا مراقبه فرو می‌ری، در حال نماز حقیقی هستی.
اما اگر فقط کلمات رو تکرار کنی بدون حضور، اون فقط تمرین زبانیه نه عبادت.


هیچ انسانی به خاطر ظاهر، بی‌نماز بودن یا نداشتن پوشش از خدا دور نیست.
تنها چیزی که فاصله می‌سازه، ذهنِ قضاوت‌گر و بی‌عشقیه.
خداوند با همه‌ی بندگانش یکیه؛ مهم نیست که چطور می‌پرستیش، مهم اینه که از عشق جدا نباشی.
۳۶۹♻️