وصیتی زیبا از انیشتن

وصیتی زیبا از انیشتن
ﺭﻭﺯﯼ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﯾﺮ
ﻣﻠﺤﻔﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻓﺶ ﺯﯾﺮ
ﺗﺸﮏ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ
ﺁﺩﻡﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺯﻧﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻣﯽﮔﺬﺭﻧﺪ .
ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ
ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻋﻠﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ
ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻭﺯﯼ، ﺗﻼﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻭ
ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ، ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﯿﺪ . ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺮ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻨﺎﻣﻢ. ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺟﺴﻤﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ .
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻃﻠﻮﻉ
ﺁﻓﺘﺎﺏ، ﭼﻬﺮﻩ ﯾﮏ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ
ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺯﻥ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺟﺰ
ﺧﺎﻃﺮﻩﯼ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺎﭘﯽ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ
ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺧﻮﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﺩﻑ
ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ
ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﻩﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ .
ﮐﻠﯿﻪﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻪ
ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﺗﺼﻔﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﯾﻢ، ﻋﻀﻼﺗﻢ، ﺗﮏﺗﮏ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯾﻢ ﻭ
ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﻓﻠﺞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺰﻧﯿﺪ .
ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﮑﺎﻭﯾﺪ، ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ
ﻻﺯﻡ ﺷﺪ، ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺁﻥﻫﺎ ﭘﺴﺮﮎ ﻻﻟﯽ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ
ﺩﻭ ﺭﮔﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻧﺎﺷﻨﻮﺍﯾﯽ ﺯﻣﺰﻣﻪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﺸﻨﻮﺩ .
ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﯿﺪ ﻭ
ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ، ﺗﺎ ﮔﻞﻫﺎ
ﺑﺸﮑﻔﻨﺪ .
ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﻓﻦ ﮐﻨﯿﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺧﻄﺎﻫﺎﯾﻢ، ﺿﻌﻔﻬﺎﯾﻢ ﻭ ﺗﻌﺼﺒﺎﺗﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ
ﻫﻤﻨﻮﻋﺎﻧﻢ ﺩﻓﻦ ﺷﻮﻧﺪ .
ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ ﯾﺎﺩﻡ ﮐﻨﯿﺪ .
ﻋﻤﻞ ﺧﯿﺮﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯿﺪ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ
ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﮐﻼﻡ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯿﺪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ…