شاهنامهرازنمادتهمورث

#شاهنامه#رازنماد#تهمورث ۱۰#
#تهمورث– رام کردن جانوران
۱۰- دیوبند ۲

با بند کردن آزارنده‌ها و سامان یافتن زندگی مردم روزگار(تهمورث)، پیشرفت بزرگ و خردورزانه دیگری به دست می آید و آن نخستین گام به سوی نوشتن بود!
نگاره‌ها بر تخته سنگها!

مردمان بخرد اندر هرزمان
راز دانش را به هرگونه زبان

گرد کردند و گرامی داشتند
تا به سنگ‌اندر همی بنگاشتند!
«رودکی»

نیاکان، در روزگار تهمورث، زندگی خویش را بر سنگها نگاشتند! این نگاره‌ها با گذشت زمان و کارکرد خرد و اندیشه مردم به نشانه‌ها و سپس دبیره(خط) و نویسندگی راه بردند!

«نوشتن» در پارسی باستان «دیپی» ؛ که به «دیپ» و سپس «دیب» و «دب» دگریده و واژه های دبیر و دبیره و دبستان و ادب و... از آن برآمد!

پسوند «وند» سرشت دارندگی و کنندگی به واژه «دیب»(نوشتن) بخشید و «دیب‌وند» ساخته شد! (دارنده توانایی نوشتن/ نویسنده) که با جابجایی «ب» و «و» همان واژه «دیوبند» برآمد که پاژنام تهمورث بود!

گرایش به جاندارانگاری و افسانه پردازی، این فرایند را به آموزش نوشتن به تهمورث از سوی دیوان دربند گزارد!! که جز انگاشت در ذهن مردم نبود!

نبشتن به خسرو بیاموختند
دلش را چو خورشید بفروختند

https://t.me/ShahnamehToosi
@ShahnamehToosi