پنجره ی اتاقم

پنجره ی اتاقم
از قضا مستقیم روی حیاط همسایه مان دید داشت...
همسایه مان منظورم نسیم خانوم است
خانوم که میگویم
ذهنتان نرود سر یک زن سن و سال دار یا میانسال
بیچاره کم سن و سال بوده که ازدواج کرده و زود هم باردار شده..
اختلاف سنی ام با او به ۵سال هم نمیرسد...
شاید از هیکل و لباس پوشیدنش حس کنید سنش بالاست
اما وقتی کنارت مینشیند و بیشتر به چهره اش توجه میکنی هنوز هم در چشمانش اثری از شور و شوق جوانی هست...
حرف هایش هنوز هم امیدوارانه اند...
و ناپختگی جوانی ک به زور قصد پخته کردنش را داشتند دیده میشود....
چندسالی هست ک همسایه ما هستند و چندسالی هست من شاهد گریه و زاری دخترش و آه و ناله ی خودش هستم....
شاهد دادو فریادهای مردش...
چندباری کوتاه هم صحبت شدیم
و سربسته حرف هایی زد...
اتفاقی ک از در نانوایی برمیگشتم ...
وسط کوچه دیدمش
یک دستش به دست طفلش بود و ساکی کوچک هم آن یکی دستش
حدس زدم اوضاع از چه قرار است...
جلو رفتم و روبوسی ک کردم
آرام در آغوشم گریه کرد بدون هیچ صحبتی دستش را گرفتم و به خانه بردم...طفل معصوم بچه اش که معلوم بود از شب قبل بیدار بوده راحت در بغلش خوابید...
و آن زن جوان شروع کرد به درد و دل و از ماجرای عاشقانه خودش و مرد خشن و زورگویش گفت...
زورگویی که روزی عاشق ترین پسر محله اش بوده...
و من متعجب حرف هایش را گوش میکردم...
بیچاره بعد از ازدواج فقط چندماه اول زندگیش خوب بوده و بعد...
اوضاع خراب و خراب تر....
قصد طلاق کرده بود و میگفت همسرش هم راضیست و باهم به توافق رسیدند...
من فقط سکوت کرده بودم و مانده بودم چه باید گفت...
چه میشود که یک مرد و زن با وجود یک بچه راضی به جدایی میشوند
این دنیا برسر ما آدم ها چه بلایی آورده که دیگر نه احساسی داریم نه عاطفه ایی....
چه برسرمان آمده که آدم های خوب زندگیمان را دستی دستی حذف میکنیم..‌
حرف هایش ک تمام شد دستم را گرفت و گفت...دختر جان از من به تو نصیحت
همیشه زندگی کردن با کسی که عاشقش هستی صرفا خوشبختی نمی آورد...
آدم ها در زندگی شکل واقعی خودشان را نشان میدهند..
به دنبال آدم باشید...
نه یک عاشق