زندگی کنار کسی قشنگه که باهاش کنار خیابون

زندگی کنار کسی قشنگه که باهاش کنار خیابون،
پشت میز پلاستیکی مغازه ساندویچی هم میشه نشست و غذا خورد و از ته دل خندید...
که باهاش کیلومترها شهرُ پیاده روی کنی و پاهات درد نگیره...
که برین بام شهر و هر کدوم یه گوش هندزفری رو بزنین و آهنگ خاطره انگیزتونو بخونین...
که بتونی باهاش تو خونه پنجاه متری پایین شهر هم زندگی کنی...
که پیشش خودِ خودت باشی...
بدون دروغ... بدون ریا... بدون تکبر...
بدون رودربایستی...
باور کن آدما وقتی خودشونن قشنگ‌ترن...
دنبال آدمی نباش که به خاطر از دست دادنش مجبور باشی خودتو معذب کنی و از شخصیتت دور بشی...
آدمای با اصالت، افتاده ترینن...
دنبال آدمای با اصالت باش...