نخون

نخون...





















































دوستت دارم، دوستت دارم و دوستت دارم. اندازه ی تمام کهکشان دوستت دارم. اندازه ی اون ستاره ای که الان توش هستی دوستت دارم.
دوستت دارم و متاسفم که نتونستم بهت کمک کنم. ببخشید که میخواستم کمکت کنم ولی به درد نخوردم. ببخشید ببخشید...
ببخشید که نتونستم دوست خوبی باشم و بهت احساس خوبی بدم.
ولی...ولی تو بهم قول داده بودی. قول دادی دوباره مثل قبلا زیاد پیام بدی و کلی حرف بزنیم. مگه قول ندادی بهم؟؟؟ مگه قول ندادی؟ بهم گفتی از زیر قول زدن خیلی بدت میاد. پس چرا الان زدی زیر قولت؟ چرا دیگه بهم پیام نمیدی؟ چرا باید جای تو کارن بهم پیام بده؟ چرا باید بهم بگه تو دیگه نیستی؟
نمیخوام باور کنم. نه نه نه نه نه...نه تو زنده‌ای. فردا صبح که بلند بشم میبینم بهم پیام دادی... میبینم نوشتی افرین که رتبه ی سوم مدرسه شدی. میبینم نوشتی که توکیو ریونجرز رو دیدی. میبینم نوشتی که زنده ای...
میدونی که نمیتونم تحمل کنم دیگه؟ عوضی...چرا منو وابسته کردی؟ چرا کاری کردی همیشه وقتی یه ساعت بهت پیام ندم دلم برات تنگ بشه؟
الان تو منو تنها گذاشتی... دیگه جوابمو نمیدی... دیگه تا ابد دلتنگت میمونم...
تو یه تیکه از روح منو گرفتی و با خودت بردی... میشه بگی کجایی تا باهم بریم...؟
نمیخوام دلتنگت بمونم
نمیخوام نمیخوام نمیخوام
خواهش میکنم...توروخدا زنده باش.
توروخدا. قول میدم اگه بهم پیام بدی تمام قسمت های انیمه ی مورد علاقت رو 1000 دفعه میبینم.
نمیخوام هر موقع به یه ستاره نگاه میکنم فکر کنم که شاید تو باشی.
تو یه فرشته ای...فرشته ای که برای این دنیا زیادی بود...
ازش یه خواهش دارم...
توروخدا... منو تنها نذار...