نه حسودم نه نظر تنگ

نه حسودم ، نه نظر تنگ
نه دلی چون هتلی پر زمسافر
نه که دیرم با هزار راهبه در آن
من فقط کلبه ی تنهایی خویشم
با دلی پر شده از عطر شقایق
چمدان بسته زکویت
به وداعی نه به تلخی هلاهل
اما دلگیر
اما نمناک
خیسی دلهره ی شرم یه عاشق
که به دل بست نشسته
وصله ی جان شده این دست شکسته

میروم با چمدانی که نبستم
میروم با یه نمه، دلهره ی زرد
تو بمان ،کوی جهان در کف دستت
تو بدان ، هیچ نماند به دلم رد نگاهت
اما ای شعله پر جوش و درخشان
ای که الهام بود،نام تو برشعر خروشان

تویه روزی عطش دفتر شعرم بودی
کینه ای نیست تورا جان دلم
به خدا سپردمت، روح و روان
تو بمان با دل و دلداگی ها



منم از شهر شما بار سفر میبندم
به سلامت گذرد بر تو همه سال و زمان