یک زمانی من شبیه اهل آدم بوده ام

یک زمــانی مـــن شبیه اهــــل آدم بوده ام
خالی از دلـــواپسی با کوچه همدم بوده ام

پنــــجره تا پنــــــجره پرواز می کردم کمی
دلخوش و وابسته ی چشمان مریم بوده ام

با کسی کارم نبود و غصه هم کارم نداشت
با دل ایوان خود همـــــواره محرم بوده ام

دائما شعـــری غزل حرفی دوبیتی میرسید
مثل شب بو عاشــــق شبهای عالم بوده ام

زنــــدگی تنـــها تــو بـودی، لـذتی بی انتها
من به فکـــر لحظه های ناب با هم بوده ام

آمــدی دل را سپــردم، رفتی امـــا بی صدا
شب ولیـــکن بـارش بـاران نـم نـم بوده ام

سایه سـایه درپی ات بـودم ندیدی عاقبت
لا به لای دلخوشی هایت چرا کم بوده ام