اشاره ای کوتاه

اشاره ای کوتاه

خدای متعال برای هدایت انسانها، امامان از اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را معرّفی کرد تا مردم با مراجعه به ایشان، از گمراهی نجات یافته و به سعادت ابدی برسند. و این بزرگترین نعمت خدا بر انسانها بوده است. زیرا تنها وسیله هدایت، همین چهارده معصوم علیهم السّلام هستند.
امّت اسلام این افتخار را پیدا کردند که با سیزده نفر از این بزرگواران زندگی کنند و از محضر آنها استفاده ببرند. البتّه با کمال تأسّف از امکان استفاده ای که برای امّت بود، تعداد بسیار اندکی استفاده صحیح کردند، ولی خداوند نعمت حضور ایشان را تا قبل از آخرین امام علیه السّلام از مردم سلب نکرد.

باید توجّه داشت که: اگر خداوند نعمتی را بدون آنکه شخص استحقاق آن را داشته باشد به او ارزانی کند، این لطف خدا «فضل» نامیده می شود. و اگر بعد از مدّتی آن نعمت را سلب کرد، چون در اصل استحقاقی برای به دست آوردن آن نداشته است، ظلمی از طرف خداوند به او صورت نگرفته و گرفتن آن نعمت عین «عدل» است.

بر خدا واجب نیست که همواره و برای همه کس با فضل خود رفتار کند، بلکه گاهی به فضل و گاهی هم به عدل خویش رفتار می کند و هر دو حالت حکیمانه است. امّا البتّه هیچ لزومی ندارد که ما انسانها هم از حکمت رفتار متفاوت خداوند با مخلوقات خود، سردرآوریم. آنچه او انجام می دهد، چه عدل و چه فضل، قطعاً حکیمانه است، چه ما حکمت آن را بفهمیم و چه نفهمیم. فهم حکمت کارهای خدا هم - اگر امکان پذیر باشد - نوعاً از طریق ادّله نقلی میسّر است و در حدّ تشخیص و روشنگری عقل آدمی نمی باشد.